[Yaoi] หัวใจฝากรัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ฝากเรื่องทั้งหมดของฝ้ายด้วยนะคะ











ฝากอีกๆ

Prince♔

เนื้อเรื่อง

“ เรื่องอะไรที่อาต้องมาบังคับผมละ ผมไม่ยอมไปหรอกผมอยากจะอยู่กับอา”

“ ศิ อย่าดื้อได้ไหม? ต้องทำตามที่อาบอก ”

“ ไม่ผมมาตามที่อาสั่งหรอกมันฝืนใจ อาได้ยินไหม? มันฝืนใจผมที่ต้องให้ผมทำงานอย่างนี้ ”

“ ฝืนใจยังไงแกก็ต้องทำ เพราะมันคือคำสั่งของฉัน ” อาภูพูดขึ้นพร้อมกับเดินออกไปจากห้องนอนของผม ทำอาต้องให้ผมทำอย่างนี้ ให้ผมต้องไปแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นด้วยผมไม่ได้รักเขา แต่ผมรักอานะครับอาก็รู้ ฮือๆผมปล่อยเสียงสะอื้นออกมาจนหมด ถ้าอาบังคับให้ผมแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นให้ได้ อาก็จะได้เห็นผมจากอาไปตลอดกาลแน่นอน

ผมรอให้ถึงเวลาทานอาหารค่ำ เพื่อผมที่จะรอคุยกับอาอีกครั้งผมไม่ยอมให้อายกผมให้ใครได้ง่ายๆแน่นอน ผมยอมคนเดียวคืออา แต่ถ้าอาไม่รักผม ผมก็คงเลือกในแบบที่ผมคิดไว้ตั้งแรก

“ ลงมาแล้วหรือ ศิ มานั่งสิ ” ผมเดินมานั่งข้างๆอาที่มีจานข้าวว่างอยู่

“ ครับ ” ผมก้มหน้าลงตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากพูดกับอาแล้ว ลำคอผมตีบตันไปหมด ผมไม่อยากเงยหน้าที่มีแต่ตาบวมๆให้อาเห็น

“ เป็นอะไรทำไมไม่กินข้าว ”

“ เปล่าครับ ”

“ เราทำแบบนี้แล้วอาจะยอมเรานะ ”

“ ทำไมละครับอาทำไม ”

“ ฉันก็อยากให้เราได้ผูกกับตระกูลดีๆ ”

“ แต่ผมไม่ต้องการแบบนั้น อาก็รู้ ผมรักอา ได้ยินไหมอาผมรักอาภู ” ผมตะโกนอยากอดไม่อยู่ทำไมอาถึงไม่เข้าใจความรู้สึกของผมบ้าง

“ ศิ รู้ตัวไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ”

“ ผมพูดเรื่องจริง ทำไม ทำไม อารับไม่ได้เหรอครับ หรืออาไม่รักผมเลย บอกผมสิ บอกผมว่าอาไม่เคยรักผม ผมก็จะไปจากอาทันทีบอกผมทีว่าอาไม่ได้รักผม เหมือนที่ผมรักอา ” เข้าไปเขย่าตัวของอา

“ ใช่ฉันไม่เคยรักศิ แล้วเราก็ไม่ต้องถามอะไรอาอีก ไปกินข้าวต่อได้แล้ว ”

“ ไม่ ไม่จริง ” ผมตะโกนออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้ผมเจ็บมาก เจ็บที่สุดทำไม ทำอาภูต้องพูดกับผมแบบนี้แล้วที่ผ่านมาละคืออะไร

“ แล้วที่ผ่านมาละครับอา คืออะไร แล้วที่อาทำกับผมมันคืออะไร ” ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด ผมวิ่งขึ้นมาขังตัวบนห้องมาร้องไห้ให้สาสมกับความเสียใจที่อาภูทำกับผม

.

.

.

.

.

ทางด้านภูวไนย

เขาทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ถ้อยคำที่ศศิหลานรักของเขาพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจทำเอาเขาเจ็บเพียงนี้ ทำไมเขาจะไม่รู้ละว่าหลานชายเขาเจ็บแค่ไหนที่เขาบังคับให้ศศิแต่งงานเขาก็เจ็บไปแพ้กัน แต่เขาก็ต้องยอมเพื่อให้สมบัติของสมาโรรมย์ตกเป็นของใครไม่ได้อีกของ ตระกูลนี้ต้องตกเป็นของศศิคนเดียวแม้เจ้าตัวจะไม่ต้องการก็ตาม

“ นายครับจะทำยังไงต่อไปครับ ” เดชลูกน้องคนสนิทถามเมื่อเห็นเจ้าชายคนสนิทของเขานั่งนิ่งอยู่หลายนาทีแล้ว

“ ทำไปตามเดิมไม่มีอะไรยกเลิก ”

“ แต่ทำแบบนี้นายไม่เจ็บเหรอครับ ”

เขาหันไปมองหน้าลูกน้อง ทำไมไม่เจ็บละ ตอนนี้ทรมารมากๆ เขาอยากไปกอดร่างเล็กที่วิ่งร้องไห้ขึ้นไปบนห้องเหลือเกิน ยิ่งเห็นน้ำตาของร่างบ้างหัวใจของเขาก็เหมือนโดนน้ำกรดสาดเข้ามาในหัวใจทันที พาลทำให้เขากินอาหารตรงหน้าไม่ลง คนร่างเล็กของเขาก็ไม่ได้ทานอาหารอะไรเหมือนกันป่านนี้จะหิวมากแค่ไหนนะ

.

.

.

.

เขาค่อยๆเปิดประตูห้องนอนของคนที่กุมหัวใจของเขาเบาๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงหลังใหญ่  เขาค่อยๆเขาไปหาร่างเล็กที่กำลังหลับสนิทใบหน้าของเด็กหนุ่มมีคราบน้ำตาเต็มหน้า ตาก็ดูเหมือนจะบวมขึ้นเหมือนตาของเขาเหมือนจะแตกเสียให้ได้ เขาค่อยๆไล่มือไปเกลี่ยน้ำตาบนแก้มนวลเหมือนของผู้หญิง และไปคลึงตาให้คลายอาการปวดกระบอกตาของเด็กหนุ่มเมื่อตื่นขึ้น

ร่างเล็กๆปัดมืออย่างรำคาญแล้วก็หลับลงไปต่อ

“ อาภู ”

“ หลับซะคนดีของอา ”

            ภูวไนยเอนร่างใหญ่ของตัวเองนอนเคียงข้างร่างเล็ก ตะกองกอดร่างเล็กเอาใว้ให้กำลังใจตัวเองที่จะเดินเรื่องของศศิต่อ แม้เขาจะทำให้ร่างเล็กๆที่เขากอดอยู่จะเจ็บปวดมากเพียงใจ จะทำร้ายหัวใจตัวเองมากเพียงใดแต่เขาจะสัญญาเลยว่าจะทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของศศิคือมาให้เขาให้ได้

.

.

.

.

.

            “ ศิ เธอกินข้าวเสร็จไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะใหม่ฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก ”

            “ ครับ ” ร่างเล็กรับคำ แล้วลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหารขึ้นไปชั้นบนทันที ร่างใหญ่ที่นั่งดูร่างเล็กไปสุดสายตาแล้วมองไปยังจานของเด็กหนุ่มที่พึ่งลุกออกไปจากห้องอาหาร ถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที เพราะจานอาหารไปได้ถูกแตะเลยด้วยซ้ำ

            “ เดช เอานมกับขนมปัง ไปให้ศิหน่อยสิ ให้อะไรลงท้องเขาหน่อยก็ดี บอกด้วยว่าถ้าไม่กินฉันจะไปป้อนเอง ”

            “ ครับนาย ”

            .

.

.

.

.

“ ศิจะนั่งติดกระจกรถไปถึงไหน หรือถ้านั่งข้างนอกใดเธอคงทำไปแล้ว ”

“ ครับ ”

“ ทำไมเราไม่อยากจะอยู่กับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ ”

“ เปล่าเลยครับ ผมอยากอยู่กับอา แต่อาต่างหากที่ไม่อยากอยู่กับผม ”หลังจากจบคำสนทนาสั้นๆของทั้งสองความเงียบก็เขาบอกคลุมรถทันที ทำให้ศศิอึดอัดกับบรรยากาศมาก ไม่ใช่แต่ศศิเท่านั้นที่อึดอัดกับความตึงเครียดของของภูวไนย ลูกน้องที่จงรักภักดีอย่างเดชก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เขาอยากให้บรรยากาศดีๆของทั้งสองคนกลับคืนมา

            ณ ร้านอาหาร

            “ สวัสดีครับคุณพอล ”

            “ ครับผม นี่ลูกสาวผมครับ อ้อมใจ ” พอลแนะนำ

            “ นี่ก็ศศิหลานชายผมครับ ”

            “ หล่อเหล่าเอาการเหมือนกันนะพ่อหนุ่ม ”

            “ ขอบคุณครับ ”  เด็กหนุ่มรับคำ พร้อมกับนั่งลงบนเกาอี้ที่ว่างอยู่ข้างๆอาของเขา

            “ เราอย่าทำตัวอย่างนี้นะศิ ”

            “ ผมก็เป็นอย่างนี้นิครับอา รับไม่ได้ก็ไม่ต้องแต่ง ”

            “ พี่ศิคะ ” อ้อมใจเรียกเขาทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

            “ ครับ น้องอ้อมมีอะไรหรือเปล่า ”

            “ คือมันจะหน้าเกลียดไปไหม?คะ ถ้าอ้อมจะช่วยพี่ศิไปเที่ยวกับอ้อมพรุ่งนี้นะครับ ” เขาหันไปมองหน้าอาที่ทำท่าไม่สนใจบทสนทนาของเขา เลยคิดที่อยากจะกลั้นแกล้ง

            “ ได้สิครับก็เขากำลังจะแต่งงานกันไม่ใช้เหรอครับ ลุงคงไม่ขัดข้องนะครับ ถ้าผมกับน้องอ้อมจะไปเที่ยวกันผมรับรองได้เลยครับจะไปพาน้องอ้อมกลับดึกๆ ”

            “ ได้สิลูกคู่หมั้นคู่หมายกันไปเที่ยวกันบ้างจะเป็นอะไรไปใช่ไหม?ครับคุณภู ”

            “ ครับ ”

            “ นั้นเชิญทานอาหารกันดีครับ คุณเชิญครับให้เด็กๆ คุยกันดีกว่า ”

            เมื่อกลับมาถึงบ้านศศิก็เดินขึ้นบนห้องทันที ไม่สนใจผู้เป็นอาที่เดินตามหลังมาสักนิดเดียว พอถึงเตียงนอนได้ก็ก็โถมตัวร้องไห้ออกมาทันที เพราะคำสนทนาที่โต๊ะอาหารที่เร่งงานแต่งงานเร็วขึ้นเป็นสัปดาห์หน้า

            ทำไมอาภูไม่อยากอยู่กับเราขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมต้องเร่งวันแต่งงานด้วย ไม่รักกันแล้วเหรอ

            เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ ทำให้คนร่างเล็กที่น้อยร้องไห้อยู่บนตียงหันไปมองพอรู้ว่าใครเข้ามาในห้อง เขาก็หันหน้ามาซบหมอนทันที

            “ ศศิ เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน ”

            “ ไม่ผมไม่อยากคุยกับอาภู ”
            “ ทำไมพอจะได้แต่งงานก็เห็นเราเป็นคนอื่นไปแล้วเหรอ ”

            “ ฮึก ใครกันแน่ที่เห็นเราเป็นคนอื่น ใครกันแน่ที่พยายามยัดเยียดเราให้กับคนอื่น ใครกันแน่ ” ผมระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้าอย่างเต็มทีอยากที่อดไม่อยู่

            “ เพราะเป็นอย่างนี้ไง เราต้องคุยกัน อย่าเอาแต่อารมณ์ อย่าเอาแต่ใจ ที่อาทำไปทำไปทั้งหมดก็เพราะศิ ทำไมทุกอย่างให้ของที่เป็นของศิเองกลับมาเป็นของศิ ”

            “ มันมีทางอื่นไม่ใช่หรือฮะ มันมีทางอื่น ทำไมอาไม่ทำละฮะ ทำไมต้องให้ผมแต่งงาน อาไม่รักผม ไม่อยากให้ผมอยู่กับด้วยอาก็บอกผมมาเถอะฮะ ผมจะได้ไม่ต้องร้องไห้ ผมจะได้ไม่ต้องเจ็บถ้าอาไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย ”

            “ อะอาอยากให้เราได้ของ ของเราคืนแต่ถ้าเราไปอยู่ที่บ้านของตัวเองมันดีกว่าอยู่กับอานะ อาว่าเราหน้จะอุ่นใจมากกว่า ”

            “ บอกมาเถอะครับ ไม่ต้องหาขออ้างแค่ไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย ผมก็จะไปโดยไม่รบกวนอาเลย ” อ่าห์ทำเขารู้สึกใจหายชอบกลกับคำพูดของศศิ

.

.

.

.

.

.

.

.

วันแต่งงานของศศิ เขายืนมองผู้คนที่เตรียมขบวนขันหมาก มันทำให้เขามองตัวเองด้วยความสมเพชตอนนี้เขารู้แล้วว่าอาไม่ได้รักเขาเขาอีกต่อไป เขาก็ของฝากหัวใจของเขาไว้ที่นี่

                        มีดปลอกผมไม้เล่มเล็กค่อยๆกรีดลงบนข้อมือขาวๆ ทำให้เลือดที่อัดแน่นอยู่ภายในทะลักออกมา ตอนนี้เขาไม่มีความรู้สึกเจ็บที่ข้อมือสักนิดเดียว มันเจ็บปวดที่หัวใจมากกว่าเพราะการที่คนที่เรารักพยายามที่จะกันเราออกห่างเขามันทำให้เจ็บมากกว่า

                        ศศิ ค่อยๆกรีดมีดลงบนข้อมืออีกข้างตอนนี้เขารู้สึกชาไปที่มือทั้งสองข้าง ภาพที่เขาเห็นในห้องน้ำนี้เบอลแทบจะมองไม่เห็น

.

.

.                          

.

.

            ทางด้านของภูวไนยเขารู้สึกเจ็บแปลบๆในอกรู้สึกว่าหัวใจของเขาได้หายไป

            “ เดชไปตามศศิลงมาได้แล้ว ใกล้เวลาแล้ว ”

            “ ครับนาย ” เดชขึ้นไปหาสักพักเขาได้ยินเสียงเรียกเขาให้ขึ้นไปบนห้องของศศิ

            “ นายคะ คุณศิแย่แล้วคะนาย ” เขารีบวิ่งไปบนห้องของศศิทันที เมื่อไปถึงห้องของศศิทำให้ร่างทั้งร่างของเขาชาไปทั้งตัว เขารีบถลาไปหาร่างเล็กที่อยู่บนเตรียงทันที

            “ ศิทำไมทำแบบนี้ อย่าทิ้งอาไปนะ ”

            “ เดชเอารถออกที ”

            เขาช้อนร่างเล็กรีบพาไปที่รถทันที ตอนนี้เขาไม่ขออะไรมากขออย่างเดียวให้ศศิปลอดภัย เขาสัญญาเลยว่าจะไปบังคับใจอะไรศศิอีกแล้ว ของอย่าให้ร่างเล็กที่เขารักมากที่สุดเป็นอะไรไปเลย เขายอมทุกอย่างแล้ว อายอมแล้วเราอย่าเป็นอะไรอะนะ อยู่กับอาก่อนอย่าทิ้งอาไปนะ

            “ ไอ้ไนท์ แกต้องช่วยศศิให้ได้นะ ” เขาบอกเพื่อนของเขาออกไปทันทีเมื่อเห็นเพื่อนของเขาจะเข้าห้องฉุกเฉินไป

            ศศิเข้าห้องฉุกเฉินไปสองชั่วโมงยังไม่ออกมาอีก ตอนนี้เขากลัวเหลือเกินกลัวว่าศศิจะจากเขาไป เขาคงทนไม่ได้แน่ๆ

            “ ไอ้ไนท์ศิเป็นยังไงบ้างวะ ”

            “ ฉันอยากให้แกทำใจหน่อยนะโว๊ย เอ่อ ฉันช่วยเต็มความสามารถของฉันแล้ว ตอนนี้มันขึ้นอยู่กับร่างกาย จิตใจของศิเองว่าจะเป็นยังไง แต่ฉันก็ยังไม่รับรองความปลอดภัย แกก็รู้ว่าเลือดของศศิเป็นกรุ๊ปที่หายากในเมืองไทย ”

            เขาค่อยๆทรุดลงกับพื้น ตอนนี้เขาเจ็บไปหมดแล้ว ศศิคนดีของอาต้องฟื้นขึ้นมานะ อาขอโทษ อาขอโทษจริงๆ

            .

.

 .

. 

.

. 

.

“ น้ำ ขอน้ำหน่อย ” ร่างเล็กๆค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ มองยังมือของตัวเองที่มีมือหนาของจับอยู่จนรู้สึกว่ามือของเขาชาไปแล้ว

“ ศิ ฟื้นแล้วเหรอคนดี ”

“ ทำไมครับ ถ้าผมไม่ฟื้นขึ้นมาอาจะดีใจมากๆเลยใช้ไหม? ”

“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ อย่าพูดอีกนะ อาใจคอไม่ดีเลย ”

“ ผมนึกว่าอาจะดีใจซะอีกที่ผมตายไป อาก็จะไม่ต้องค่อยไล่ผมให้ไปแต่งงานกับคนอื่น ไล่ผมออกจากชีวิตของอา ”

“ ไม่ศิอย่าพูดอย่างนั้นอาขอโทษนะ อาขอโทษ ที่ทำอย่างนั้นกับศิ อาอยากให้ศิได้สมบัติของศิกลับคือมา ”

“ ผมไม่ต้องการอะไร ผมแค่ต้องการอย่างเดียวคือการได้อยู่กับอา ”

“ นั้นเราอยู่ด้วยกันนะ อาจะไม่บังคับอะไรศิอีกแล้ว ”

“ จริงนะครับอา ผมรักอาภู รักกว่าชีวิตของตัวเอง ถ้าอาไม่ให้ผมอยู่กับผมก็ของตายจากอา ”

“ คนดี อาก็รักเรา เราคือหัวใจของอาถ้าเราเป็นอะไรไปอาจะอยู่ได้ยังไง ”

“ อาภูเราดีกันนะ ”

“ ครับ ”

END